امید به خدا و حسن ظن به او، رمز بسیارى از موفقیتهاى فردى و اجتماعى، مادى و معنوى است. این واژه در فرهنگ تربیتى اسلام از جایگاه والایى برخوردار است و در آیاتى از قرآن، به (امیدوارى) به خدا ترغیب و از (نومیدان رحمت حق) مذمت شده است. بطورى که با لحنى مشفقانه از گناهکاران مى خواهد تا با امید به رحمت حق از مسیر خود برگشته و توبه نمایند و این، یگانه عامل گرایش انسانهاى گمراه و از راه به در رفته است.

    خداوند در قرآن مى فرماید: اى بندگان من که نسبت به خود اسراف کرده اید! از رحمت خدا نا امید نباشید زیرا که خدا تمام گناهان را مى بخشد.

    در این آیه خداوند گنهکاران را با عنوان (بندگان من) خطاب کرده است و این، حاکى از عنایت حق به سعادت و رستگارى بندگانش مى باشد.

     در برخورد با افراد مشاهده کرده اید که مى گویند: با اینکه شخص ناامیدى نیستیم اما هیچگاه موفق نمى شویم و توفیق نصیبمان نمى شود، مى خواهیم با ایمان و با تقوا باشیم، مى خواهیم خدمتگزار مردم و نوعدوست باشیم، مى خواهیم درس خوان و خوش خلق باشیم، اما نمى دانیم که مانع ما چیست؟ و نمى دانیم که چگونه باید موفق شد؟

کسى مى تواند به هدف برسد که با اراده اى قوى و سینه اى آهنین به سوى مقصد حرکت کند تا به وصال آن نایل آید.

در ره منزل لیلى که خطرهاست بسى

                          شرط اول قدم آن است که مجنون باشى

     باید بدانید که زندگى مانند صفحه شطرنج است و بازیگر طرف مقابل شما، زمان مى باشد. چنانچه اگر حرکت نکنید و مردد شوید و مهره هایتان را جابجا نکنید، مهره هاى شما یکى پس از دیگرى از روى صفحه شطرنج محو خواهد شد. شما در برابر رقیبى بازى می کنید که هیچ گونه تاخیر و بى تصمیمى را نمى پذیرد.